sierpnia 10, 2023

KU ŚWIĘTOŚCI

Grób bł. Anieli Salawy na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, kwatera XIVA, rząd I, miejsce 28

Aniela Salawa zmarła 12 marca 1922 roku. Już wtedy przekonanie o jej świętości było powszechne wśród jej pracodawców, koleżanek i kapłanów, którzy jej posługiwali. Zaraz po pogrzebie zaczęto klękać na jej grobie i prosić ją o wstawiennictwo u Boga we wszelkich potrzebach. Po tym, jak zaczęto rozprowadzać obrazki z podobizną Anieli i jej skróconym życiorysem, fama sanctitatis stała się tak duża, że na jej grób zaczęli przyjeżdżać ludzie z całej II Rzeczypospolitej, modlono się na nim o zdrowie, pracę, pomoc w nauce. Zgromadzone świadectwa wskazują na to, że modlitwy te zostały wysłuchane. Z grobu Anieli zabierano nawet ziemię, wierząc, że przyłożenie jej z wiarą do chorej części ciała, zaowocuje uzdrowieniem. Rzeczywiście, setki uzdrowień utwierdzały w przekonaniu o "skuteczności" Anieli.

Pierwotnie z myślą wszczęcia procesu beatyfikacyjnego Anieli nosił się o. Franciszek Świątek, redemptorysta, który jeszcze przed wybuchem II Wojny Światowej, w 1935 roku wydał pierwszy jej życiorys. W związku jednak z tym, że w 1939 roku musiał on opuścić kraj, starania te zostały przerwane. Na życiorys autorstwa o. Świątka natknął się natomiast po wojnie w bibliotece klasztornej o. prof. Joachim Bar OFM Conv. Po dokładnym zapoznaniu się z tą pozycją, udał się na Cmentarz Rakowicki, na grób Anieli, gdzie dostrzegł objawy żywego jej kultu. Po zebraniu dokładniejszych informacji, zapoznaniu się ze świadectwami osób, które były świadkami życia Anieli, dotarciu do danych o licznych łaskach uzyskanych za wstawiennictwem Anieli, zrozumiał, iż istnieje podstawa do wszczęcia procesu beatyfikacyjnego.

Dlatego też w latach 1948 - 1949, staraniem oo. Franciszkanów Konwentualnych prowincji krakowskiej rozpoczął się proces informacyjny, będący wstępnym etapem do planowanej beatyfikacji. Episkopat Polski i wyżsi przełożeni zakonów w Polsce, widząc rozwijający się kult Anieli, zwrócili się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o wyniesienie Anieli na ołtarze. Efektem tych działań było przeniesienie w dniu 13 maja 1949 roku ciała Anieli Salawy z Cmentarza Rakowickiego do Kaplicy Męki Pańskiej w Bazylice św. Franciszka z Asyżu w Krakowie. Od tego momentu wierni zaczęli coraz liczniej przybywać na grób Anieli do Kaplicy Męki Pańskiej.

Grób bł. Anieli Salawy w Kaplicy Męki Pańskiej w Bazylice św. Franciszka z Asyżu w Krakowie

w latach 1949 - 1991, fot. Archiwum oo. Franciszkanów w Krakowie

Proces beatyfikacyjny, z uwagi na Sobór Watykański II, reformę Kurii Rzymskiej, ale również reformę prawną procesu beatyfikacyjnego oraz samego procesu kanonicznego, jak też wszczęcie dodatkowego procesu informacyjnego (1956 - 1957), trwał do 1987 roku. W tym czasie powstawały kolejne, czasem dużo obszerniejsze życiorysy Anieli Salawy, jak np. autorstwa o. dr Alberta Wojtczaka OFM Conv. W dniu 23 października 1987 roku opublikowano dekret stwierdzający heroiczność cnót Sługi Bożej Anieli Salawy. Od tego momentu przysługiwał Anieli Salawie tytuł "Czcigodnej Służebnicy Bożej". Zgodnie z procedurą, aby mogła się odbyć jej beatyfikacja, należało jeszcze przedstawić dokumentację o cudzie dokonanym za przyczyną Służebnicy Bożej Anieli Salawy.

Wyczekiwany cud, który "przypieczętował" świętość Anieli Salawy, wydarzył się niedługo później, w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Nowym Targu. 26 marca 1990 roku doszło do groźnego wypadku na placu zabaw, w którym mały chłopiec, Grześ Serafin, doznał bardzo ciężkich obrażeń głowy. Żaden z lekarzy nie dawał bliskim nadziei, że dziecko przeżyje. Jednakże w wyniku gorących modlitw, w tym przywoływania za pomocą Nowenny wstawiennictwa Służebnicy Bożej Anieli Salawy, chłopiec z dnia na dzień odzyskiwał kolejne sprawności, a w dniu 24 kwietnia 1990 roku został wypisany ze szpitala do domu. W sprawie Grzesia Serafina przeprowadzono badanie kanoniczne, przesłuchano 14 świadków i zebrano dokumentację medyczną, a następnie zwołano posiedzenie zespołu lekarzy mianowanych przez Kongregację ds. Kanonizacyjnych, w którym wziął również udział lekarz operujący chłopca. Uzdrowienie chłopca uznano za cudowne, całkowite i trwałe, a Grześ skończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim i obecnie jest cenionym prawnikiem.

Grześ Serafin przyjmujący Komunię Świętą z rąk Jana Pawła II

w trakcie Mszy Św. beatyfikacyjnej, 13.08.1991 r., Rynek Główny w Krakowie

Msza beatyfikacyjna miała miejsce 13 sierpnia 1991 roku na Rynku Głównym w Krakowie. Przewodniczył jej Ojciec Święty Jan Paweł II, który jeszcze będąc biskupem, a potem arcybiskupem krakowskim, bardzo często modlił się przy jej relikwiach w Kaplicy Męki Pańskiej u oo. Franciszkanów. Już jako kardynał Karol Wojtyła w liście postulacyjnym z 30 stycznia 1973 roku napisał:

"Dla wszystkich Aniela Salawa była przykładem silnej wiary i całkowitego zgadzania się z wolą Bożą, szczególnie w wypełnianiu obowiązków swego stanu, w posłuszeństwie Kościołowi i jego pasterzom, w połączeniu ciężkiej pracy z podziwu godną pobożnością. Nic dziwnego, że Bóg, który wywyższa pokornych, swoją służebnicę która żyła w ukryciu, obdarzył opinią świętości zarówno wśród ludu prostego, jak i w świecie ludzi znanych. Jej grób nawiedzają liczni wierni różnego stanu, co prawie każdego dnia na własne oczy obserwuję".

W trakcie homilii Jan Paweł II wyraził swoją radość z wyniesienia bł. Anieli Salawy na ołtarze. Powiedział:

"(...) wielka jest moja radość, że mogłem w dniu dzisiejszym dokonać w Krakowie beatyfikacji Anieli Salawy. Ta córka ludu polskiego, urodzona w niedalekim Sieprawiu, znaczną część swego życia związała z Krakowem. To miasto było środowiskiem jej pracy, jej cierpienia, jej dojrzewania w świętości. Związana z duchowością św. Franciszka z Asyżu, okazywała niezwykłą wrażliwość na działanie Ducha Świętego. Świadczą o tym zapiski, jakie po niej pozostały".

W dniach od 9 do 11 października 1992 roku odbyła się II Kapituła Rady Krajowej Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. W jej trakcie podjęto uchwałę o ustanowieniu bł. Anieli Salawy Patronką Franciszkańskiego Zakonu Świeckich w Polsce. Wiadomość tę przyjął z radością Ojciec Święty Jan Paweł II, który przysłał do uczestników tej Kapituły telegram o następującej treści: